سید احمد ابرقوئی - پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران
جلال برزین
احمد جمشیدی
محمد تقی خراسانی

پلی اتر سولفون (PES) یکی از مهمترین مواد پلیمری مورد استفاده در غشاءهای همودیالیز می باشد. علت استفاده آن به عنوان غشاء همودیالیز زیست سازگاری و خون سازگاری عالی آن و داشتن خواصی همچون استحکام مکانیکی و شیمیایی بالا می باشد. به علت داشتن ماهیت آب گریزی پلی اتر سولفون، غشاءهای ساخته شده از این ماده تحت تأثیر محلولهای حاوی پروتئین کارایی خود را از دست می دهند. تکنیکهای زیادی برای اصلاح سطح غشاء وجود دارد. یکی از این روشها اصلاح سطح توسط پلاسما می باشد. اصلاح سطح توسط پلاسما منجر به تغییر در انرژی سطح می شود که این تغییر نقش اساسی در پدیده جذب پروتئین در غشاها دارد. در این مقاله ما به بررسی اثر پلاسمای گازهای اکسیژن و دی اکسید کربن و اثر پلیمر آبدوست پلی وینیل پیرولیدون (PVP) در اصلاح سطح غشاء همودیالیز بر پایه پلی اتر سولفون بمنظور ایجاد سطحی آبدوست خواهیم پرداخت. گروه های عاملی یاد شده توسط پلاسمای اکسیژن و دی اکسید کربن توسط طیف سنجی مادون قرمز ( FTIR ) شناسایی شدند . نتایج حاصل از زاویه تماس و اندازه گیری بار سطحی (زتاپتانسیل ) حاکی از قطبی شدن سطح در اثر پلاسما و پلیمر آبدوست پل ی وینیل پیرولیدون می باشد . مورفولوژی غشاءهای تهیه شده توسط تصاویر میکروسکوپ الکترونی (SEM) مورد مطالعه قرار گرفت . تصاویر نشان داد زمانیکه پلی وینیل پیرولیدون به محلول اضافه می گردد اندازه و تعداد کانلها و حفره های انگشت مانند (Finger-like) افزایش می یابد . علت آنرا می توان در محلول بودن PVP در آب و توانایی حفره زایی آن ذکر کرد.

غشاء همودیالیز، پلی اترسولفون، پلاسما، آبدوست