سیدحسین سراج زاده - دانشیار جامعه شناسی، دانشگاه تربیت معلم تهران
محمدصدیق محمدی - کارشناسی ارشد جامعه شناسی، دانشگاه تربیت معلم تهران

در این مقاله معیارهای دینداری از نظر روحانیان و دانشگاهیان مورد بررسی قرار گرفته و مقایسهمی شود. منظور از معیارهای دین داری، مبنایی است که بر اساس آن درباره دینداری خود یادیگران داوری می شود.با استفاده از نظر وبر در مورد رابطه شرایط اجتماعی با تفاسیر و تعابیر دینی و نیز نظریه هایعرفی شدن و با توجه به ویژگی های اجتماعی دو گروه مورد مطالعه، از جمله ارتباط بیشتردانشگاهیان با نهادهای علمی و ارزش های مدرن، این فرضیه مطرح شد که روحانیان ودانشگاهیان معیارهای متفاوتی برای داوری درباره دینداری دارند و دانشگاهیان تأکید بیشتریبر جنبه های عام اخلاقی و تأکید کمتری بر جنبه های مناسکی، جمعی و اخلاق شرعی یا فقهیدارند. با استفاده از پرسشنام های که بر اساس یک مدل دی نداری چند بعدی طراحی شد، نظرپاسخگویان درباره میزان اهمیت معرف های مختلف ابعاد دینداری برای داوری درباره دینداریافراد پرسیده شد.یافته های پژوهش نشان داد که دانشگاهیان و روحانیان در معیارهای دینداری مورد نظر خود، تأکیدمتفاوتی بر ابعاد مختلف دینداری دارند. د رحالیکه از نظر روحانیان، تمامی ابعاد دینداری دارایاهمیت زیاد و تقریباً یکسانی بودند، دانشگاهیان تأکید ویژه ای بر جنبه های عام اخلاقی داشتند.

دین، معیار دینداری، عرفی شدن، روحانیان، دانشگاهیان