رحمان جهانبازی - گروه مهندسی شیمی - پلیمر - دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا
حسین ایزدی وصفی - گروه مهندسی شیمی - پلیمر - دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا
احسان کیانفر - گروه مهندسی شیمی - دانشگاه آزاد اسلامی اراک
کبری اکبری - گروه مهندسی شیمی - پلیمر - دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا

پلی بوتیلن ترفتالات (PBT) یکی از متداول ترین پلیمرهای مهندسی نیمه بلورین می باشد که بواسطه خواصی چون درجه و سرعت بلورینگی بالا، مقاومت شیمیایی خوب، پایداری حرارتی و خواص جریانی عالی از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. علاوه بر خواص مذکور این پلیمر بدلیل استحکام کششی خوب، مدول خمشی بالا، پایداری ابعادی بویژه در برابر آب و مقاومت بالا در برابر هیدروکربن ها، کاربرد وسیعی در صنایع اتومبیل، صنایع الکتریکی و سایر کاربردهای مهندسی پیدا کرده است. با وجود مزایای ذکر شده، بدلیل استحکام ضربه ای پایین PBT که ناشی از دمای انتقال شیشه ای نسبتاً پایین آن است توجه بسیاری از محققین و پژوهشگران برای رفع این نقصیه از طریق افزایش HDT این پلیمر معطوف شده است. عموماً سه طریق برای رفع و اصلاح این نقصیه مطرح می باشد که عبارتند از : کوپلیمر شدن، آلیاژسازی با سایر پلیمرها و استفاده از پر کننده های معدنی و افزودنی های مناسب. روش آلیاژسازی با رزین های ترموست ( اپوکسی ) روش جدید بوده که تاکنون جزئیات زیادی در مورد آن توسط محققین گزارش نگردیده است. از نتایج حاصل از این تحقیق می توان به نتایج آلیاژ PBT / اپوکسی اشاره کرد که دو پیک مجزا خود نشان می دهد نشانگر در فازی بودن این آلیاژ در حالت مذاب می باشد. بطور کلی، اپوکسی با جرم مولکولی پایین با بسیاری از گرمانرم های قطبی سازگار بوده و رفتار فازی UCST از خود نشان می دهد. آزمون کشش نشان داد در آلیاژ PBT/ اپوکسی اضافه کردن عامل پخت موجب افزایش مدول کششی خواهد شد.

عامل پخت، نانوکلی، اپوکسی، آلیاژ، پلی بوتیلن ترفتالات