آرش بوی افراز - نور دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور
امیرعلی عزیزیان - نور دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور

حرکت پیاده اولین و اساسی ترین شکل جابه جایی انسان است. تنها انسان پیاده است که می تواند درک درستی از محیط اطراف خود داشته باشد و در این نوع حرکت است که فرد مجال کافی برای برقراری ارتباط با محیط پیرامون خود پیدا می کند.اما عامل گریز شهروندان از فضاهای پیاده شهری چیست و شهروندان چگونه می توانند با فضاهای پیاده شهری ارتباط بیشتری برقرار کنند و راهکارهای ممکن جهت رونق بخشیدن وایجاد مطلوبیت در پیاده راهها را معرفی نماید.این پژوهش نشان میدهد که عدم رعایت مقیاس انسانی در طراحی ساختمان ها موجب گریز شهروندان از قرار گرفتن در فضاهای پیاده فضاها می گردد. معماران و طراحان شهری به کمک یگدیگر می توانند با در نظر گرفتن تمهیداتی نظیر رواق و طاقگان، در جهت رعایت مقیاس انسانی در پیاده راه ها گام بر دارند ،چرا که عدم توجه به مقیاس انسانی و نادیده گرفته شدن نیازهای عابرین پیاده از معضلات پیشرو می باشد، به طوری که کمبود و نبود کیفیت در پیاد ه راه ها منجر به تضعیف حضور و تعاملات اجتماعی شهروندان شده است. بنابراین ضرورت شناخت مؤلف ههای تأثیرگذار بر کیفیت این فضاها به منظور پاسخگویی به نیازهای شهروندان در راستای ارتقای حضور و سطح تعاملات اجتماعی ایشان، بیش از پیش مهم جلوه می نماید.از سوی دیگر هنگامی که سطح تعاملات در جامعه ای افزایش یابد، باعث افزایش سطح سرمایه اجتماعی می شود. یکی از عواملی که می تواند باعث افزایش سطح تعاملات شود، حرکت عابر پیاده در فضای شهری است.

تعاملات اجتماعی، پیاده راه، سلامت اجتماعی، ادراک فضایی ، فضای شهری