حیدرعلی امینی - دانشجوی ارشد زبانشناسی (آزفا)، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، ایران
عطیه کامیابی گل - استادیار دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، گروه زبان شناسی، ایران
علی نوروزی - استادیار دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، گروه زبان و ادبیات عرب، ایران

نظریه ی استعاره ی مفهومی که نخستین بار در سال 1980 توسط «جورج لیکاف و مارک جانسون » در کتاب « استعاره هایی که با آنها زندگی می کنیم» مطرح شد، از نظریات مهم زبان شناسی شناختی محسوب می شود. طبق این نظریه، استعاره صرفاً پدیده ای زبانی نیست، بلکه ریشه در نظام مفهومی ذهن انسان داشته و عملاً ساختار ادراک ودریافت های ما را نیز تشکیل می دهد. لیکاف و جانسون استعاره های مفهومی را به سه دسته ی استعاره های جهتی ، استعاره های هستی شناختی و استعاره های ساختاری تقسیم می کنند. استعاره ی ساختاری نوعی سامان دهی یک مفهوم در چارچوب مفهومی دیگر بوده و حاصل کاربرد استعاری مجموعه ای از مفاهیمی است که به طور نظام مند در کنار یکدیگر ساخت یا مفهوم کلانی را تشکیل می دهند. نگارندگان در پژوهش حاضر به دنبال یافتن استعاره های مفهومی از نوع ساختاری بوده اند. روش کار بدین صورت بوده که نگارندگان پس از مطالعه ی معنی و تفسیر سوره ی «نبأ» به قلم انصاریان، آن ها را با نوع ساختاری استعاره مقایسه کردند و مشخص نمودند که 9 عبارت استعاری ساختاری در آیات سوره ی مذکور به کار رفته است.

قرآن، استعاره ی مفهومی، استعاره ی ساختاری، زبان شناسی شناختی، نباء، لیکاف و جانسون