مجتبی نوشادی - دانشجوی دکتری، زبان ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر، ایران
سیداحمد حسینی کازرونی - استاد زبان ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر، ایران
سیدمحمود سیدصادقی - استادیار زبان ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر، ایران

در دیوان شمس، نماز از دیدگاه مولانا دارای جنبه های متفاوتی است که به اقتضای موضوع شعری می توان، برداشت های خاصی از آن داشت. بیشترین نکته ای که به چشم می خورد و قابل ذکر است تسبیح و عبادت همه موجودات در مقابل خداوند است. مولانا در غزلیات، تعادل روحی و روانی در نماز را شرط اصلی می داند و می افزاید با نماز واقعی می توان به مقام فنا فی الله رسید. خشوع و خضوع همه موجودات در مقابل حضرت حق به وفور یافت می شود و این حالت را در رکوع و سجود انسان و همه موجودات به زیبایی نقل می کند و توکل را، راه رستگاری می داند. رحمت و مغفرت را شامل حال کسانی می داند که دست از غیر شسته و فقط در مقابل او به پرستش می ایستند. نماز را نیستی در مقابل معبود می داند در نهایت مولانا بهترین عبادت و پرستش را نماز می داند.

اندیشه های دینی، رویکردهای اخلاقی، غزلیات شمس، مولانا، نماز