محمدرضا رضایی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه یزد، یزد، ایران
محمدحسین سرائی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه یزد، یزد، ایران
امیر بسطامی نیا - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه یزد، یزد، ایران

تاب آوری اجتماعی از ظرفیت و توانایی خاصی در افراد و گروهها، خانواده و جوامع صحبت می کند که عمدتا یادگیری و سازگاری در تغییرات تحمیل شده، و همچنین قدرت تطبیق با شرایط و متقضیات را در بر خواهد داشت. در سالهای اخیر بیشتر پژوهش های مرتبط با مخاطرات و سوانح، پارادایم خود از را مدل کاهش تلفات و خسارت به یک مدل جامع تر تاب آوری اجتماع محلی، مبتنی بر سیستمهای اجتماعی و رویکردهای حل مسئله اجتماعی تغییر داده اند. در مقایسه با عقاید کلی در زمینه تاب آوری، تاب آوری اجتماعی عمیقا از علوم اجتماعی تأثیر می پذیرد، و سوالاتی همچون عامل انسانی، آداب و رسوم اجتماعی، روابط قدرت ها، سازمانها، و مباحث و ابعادی که در سطح وسیعی در دیگر ابعاد تاب آوری نادیده گرفته شده است، را مطرح می کند. پیشرو بودن تاب آوری اجتماعی به عنوان بعدی کهبیشترین ارتباط را با مردم و شهروندان دارد، در تاب آور بودن جوامع بسیار حائز اهمیت است. بر این اساس یکی از راههای مهم کاهش آسیب پذیری، بازگشت سریع به شرایط قبل از بحران و بهبود وضعیت موجود توجه به مقوله تاب آوری اجتماعی است. از اینرو هدف این پژوهش تبیین مفهومی تاب آوری اجتماعی بعنوان یکی از ابعاد مهم تاب آوری در زمینه کاهش آسیب پذیری و مدیریت بحران است. اینتحقیق یک مطالعه مروری است که از منابع کتابخانه ای و اسنادی مختلف جمع آوری و مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته اند.

تاب آوری، تاب آوری اجتماعی ، آسیب پذیری اجتماعی ، بلایای طبیعی