عطیه خطیبی - دانشگاه تهران / دانشجوی کارشناسی ارشد محیط زیست، گروه محیط زیست، دانشکده منایع طبیعی
زینب کاظمی - دانشگاه علوم و تحقیقات خوزستان / کارشناس ارشد ارزیابی و آمایش سرزمین
افشین دانه کار - دانشگاه تهران / دانشیار گروه محیط زیست، دانشکده منایع طبیعی
شراره پورابراهیم - دانشگاه تهران / استاریار گروه محیط زیست، دانشکده منایع طبیعی

کنوانسیون رامسر تالاب ها را به عنوان یکی از اکوسیستم های پر تولید وبا منافع اقتصادی بی نظیر شناسایی کرده است که از دیرباز نقشبسزایی در توسعه جوامع اطراف خود ایفا کرده اند اما متأسفانه در ایرانو سرتاسر جهان تالاب ها درخطر نابودی قرار دارند و به طورجدی و باسرعتی روزافزون تخریب می شوند. یکی از تالاب هایی که به شدت درمعرض خطر قرارگرفته است، تالاب بین المللی شادگان در جنوب ایرانواقع در استان خوزستان است که به دلیل عوامل زیادی روند نزولی راطی می کند. بنابراین مدیریت درست تالاب، با تدوین سیاست هایکاربردی به منظور حفظ و احیای ساختار و عملکردهای این اکوسیستمبا پایداری طولانی مدت، می تواند راهگشا باشد. چنین نگرشی نیاز بهتوجه به نهادها به ویژه نهادهای محلی دارد تا علاوه بر ترغیب بهره -برداری پایدار، معیشت جوامع نیز حفظ شود. در این راستا نهادهایمحلی، اجتماعی و سیاسی برای فعالیت های مهم در تالاب شادگانشناسایی شد و تأثیر آنها بر استفاده پایدار از منابع تالابی موردبحثقرار گرفت. نتایج نشان داد، در بیشتر فعالیت های موجود در تالابشادگان نهاد سیاسی آیین نامه محلی و کمیته محلی جهت نظارت وکنترل فعالیت های جوامع محلی وجود ندارد اما در مقابل نهادهایمحلی مانند رفع درگیری توسط رهبران سنتی و نهادهای اجتماعیمانند همکاری متقابل مالی و اجتماعی در فعالیت ها به ویژه ماهیگیریو دامپروری وجود دارد. توجه به این نهادها در اولویت ها ی سیاست- گذاری تالاب شادگان می تواند زمینه را برای گسترش این نهادها جهتبهره برداری پایدار از تالاب شادگان فراهم کند.

استفاده معقول، نهاد محلی، نهاد اجتماعی، معیشت پایدار، تالاب شادگان