جمیله خدادادی - کارشناس ارشد علوم تربیتی،دانشگاه علامه طباطبایی،تهران،ایران
محسن محمودی - کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش و پرورش کودکان استثتایی ،دانشگاه تهران،ایران

همان طور که می دانید رویکرد فعلی برای تشخیص و ارائه خدمات آموزشی به دانش آموزان دارای اختلال های یادگیری این است که دانش آموز به مدرسه مراجعه می کند ، وارد سال تحصیلی می شود ، اگر شکست بخورد و نتواند متناسب با توان خود و همکلاسی های خود پیش برود ، آنگاه به مرکز اختلال های یادگیری ارجاع داده می شود ، در این مراکز ابتدا دانش آموزان با تست های هوشی مورد ارزیابی قرار می گیرند و چنانچه از بهره هوشی عادی و بالاتر برخوردار باشند ، مورد بررسی های بعدی جهت تشخیص و درمان قرار می گیرد . در سیستم فعلی ملاک پذیرش ، مغایرت بین هوشبهر و پیشرفت تحصیلی می باشد . این یعنی ما باید منتظر بایستیم تا دانش آموزان یک یا دو سال از توان و هم کلاسی های خود عقب تر قرار گیرد ، آنگاه ما مداخله را شروع نمائیم. به این و ضعیت (انتظار برای شکست) گفته می شود . یعنی دست روی دست گذاشتن تا شکست تحصیلی و آنگاه اقدام به کمک( گنجی ، 1392 ). شکست می تواند منجر به افسردگی شود که این امر پیشرفت در مدرسه را سخت می کند .