عباسعلی حسین خانزاده - استادیار گروه روان شناسی عمومی،دانشگاه گیلان
معصومه ساکت محجوب - کارشناسی ارشد روان شناسی عمومی
الهه استوی - کارشناسی ارشد روان شناسی عمومی

زمینه و هدف: وجود کودکی با اختلال های تحولی به خصوص طیف اوتیسم فشار زیادی بر اعضای خانواده، خصوصا مادران وارد خواهد کرد که این مساله منجر به بروز واکنشهای متفاوتی نسبت به این مشکل خواهد شد. هدف ما در این پژوهش بررسی خودپنداره در مادران کودکان اوتیسم و عادی بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع علی مقایسه ای است. جامعه آماری شامل تمامی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و عادی شهر رشت ( 1392 ) است که تعداد 49 مادر دارای کودک مبتلا به اوتیسم و 52 مادر دارای کودک عادی به شیوه نمونه گیری در دسترس پرسشنامه خودپنداره بک پاسخ گفتند. یافتهها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه مادران کودکان اوتیسم و مادران کودکان عادی در نمره کلی و خودپنداره و ابعاد آن وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که مادران کودکان اوتیسم از خودپنداره منفیتری نسبت به مادران کودکان عادی برخوردار هستند، بنابراین باید با طراحی برنامه های آموزشی مناسب برای والدین از تاثیرات منفی اختلال اوتیسم بر اعضای خانواده به خصوص مادران جلوگیری کرد.

خودپنداره،مادران، اوتیسم