زینب خزایی - دانش آموختهی کارشناسی ارشد مهندسی منابع طبیعی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران،ایران

گیاه پالایی یعنی استفاده از گیاهان برای خروج، انتقال، تثبیت و یا کاهش فلزات سمی موجود در خاک، رسوبات و آب. برخی از گیاهان که قادرند در خاکهای آلوده به فلزات سنگین ر شد کنند، به خاطر توانایی شان در تجمع مقدار زیادی از این فلزات دریافت های شان بدون بروز م سمومیت، مورد توجهقرار گرفته و گسترش یافته اند در بیشتر مکان های آلوده، گونههای گیاهی علفی و مقاومی وجود دارد و پالایش توسط آنها و سایر گونههای غیرخوراکیبهویژه گونههای زینتی به دلیل عدم وارد شدن به شبکهی زنجیره غذایی یک روش ایمن تصفیه بیولوژیک میبا شد. با پیشرفت علم نیاز به روشهاینوین مانند گیاه پالایی و پیشرفت در این زمینه ضروری است. این روش به دلیل همگامی با طبیعت نسبت به سایر روشهای سمیت زدایی دارای برتری میباشد و با کاربرد این روش و ترکیب آن با روشهای نوین می توان سلامتی جامعه را تضمین نمود. انسانی که امروز به کمک دانش و صنعت پیشرفته مشکلات بسیاری را از پیش پای خود برداشته، در مقابل، هزاران مساله ناشی از پیشرفت تکنولوژی بر جمع دشواری هایش افزوده است. گیاه پالایی بهعنوان کاربرد گیاهان سبز شامل گونه های گیاهی گرا سها، گیاهان پهن برگ علفی و چوبی به منظور حذف، جذب یا کم خطرترکردن آلودگیهایزیسببت محیطی تعریف میگردد. این تعریف شببامل تمام تیریرات بیولوژیک، شببیمیایی و فیزیکی گیاهان میباشد که به جذب، بلوکه کردن، هضم و متابولیسم آلودگیها کمک میباشد. گیاه پالایی، یک تکنولوژی سبز و روشی سازگار با محیط زیست است و همراه با پالایش خاک، امکان ایجاد فضای سبز در منطقه آلوده را نیز امکان پذیر میسازد

آلودگی زیست محیطی، توسعه پایدار، گیاه پالایی، منابع طبیعی