شهریار افندی زاده زرگری - دانشیاردانشکده مهندسی عمران دانشگاه علم و صنعت ایران
حمید میرزاحسین - دانشجوی دکترای مهندسی برنامه ریزی حمل و نقل، دانشگاه علم و صنعت ایران
مسعود شکیبایی - دانشجوی دکترای مهندسی برنامه ریزی حمل و نقل، دانشگاه علم و صنعت ایران
مهدیه زنگی آبادی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس

شاخص دسترسی و وجود زمین های قابل توسعه پایه اکثر مدل های کاربری زمین به ویژه کاربری زمین مسکونی است. با توجه به این مطلب که در کلان شهری مانند تهران میزان اراضی باقی مانده در سطح شهر که قابلیتتوسعه داشته باشند رو به افول است، می توان انتظار داشت که دسترسی به عنوان تنهاترین و اصل ی ترین فاکتور مورد بررسی این مدل ها در نظر گرفته شود. این رویکرد نشان می دهد که هرچه میزان دسترسی بیشتر باشد، امکانرشد و توسعه ناحیه مد نظر بیشتر است. اگرچه فاکتورهای دیگری مانند میزان درآمد، منطقه بندی، چگونگی وضع مالیات بر زمین - املاک و قیمت زمین می تواند نقش مؤثری در چگونگی تغییر کاربری زمین ایفا کند؛ اما دسترسیو میزان اثرگذاری آن در روند تغییرات کاربری زمین می تواند به عنوان تنها معیار مشترک بین حمل و نقل وکاربری زمین در نظر گرفته شود . این مقاله این امکان را برای مدیران و تصمیم گیران ترافیک شهری فراهم خواهد آورد که با دیدی صحیح به نحوه عملکرد و تعاملی که دسترسی بین حمل و نقل و کاربری زمین ایجاد می کند،بتوانند با توجه به اهداف خود تصمیم گیری مناسبی در حوزه کلان شهری داشته باشند

دسترسی، کاربری زمین، حمل و نقل، کلان شهر تهران، مدیران ترافیک