محمدرضا رسول خانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مکانیزاسیون کشاورزی - بازیافت و مدیریت پسماند دانشگاه فردوسی مشهد
محمدعلی ابراهیمی نیک - عضو هیئت علمی گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد
محمدحسین عباس پورفرد - عضو هیئت علمی گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد
عباس روحانی - عضو هیئت علمی گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد

با وجود فناوریهای جدید، برای تامین انرژی خانگی از زیستتوده کماکان از روشهای سنتی استفاده میشودکه سوختن ضعیف، مصرف سوخت بالا، بازدهحرارتی پایین و آلودگی زیادی دارند. در این مطالعه ضمن بررسی زیستتودههای مناسب برایگازیسازی، به برخی جوانب فنی بکارگیری آن برای تامین انرژی پختوپز خانگی پرداخته شده است. همچنین توضیحاتی در روند توسعه، اصول مناسب برای طراحی، مواد قابل استفاده برای ساخت، روشهای انتقالحرارت و برخی از سایر جنبههای فنی نوعی ازاجاقهای زیستتوده سوز توسعهیافته به اختصار تشریح میگردد. این اجاقها عموماً با اشتعال پاکی که بهارمغان میآورند جایگزینمناسبی برای روش های سنتی هستند. مزایای این اجاقها را بهصورتکلی میتوان در نرخ بالای بازدهی در بازه 53 تا 35 رصد، میزان آلایندگی پایین و ... دانست. در طرح میکروگازیفایر سوخت بهصورت حجم ثابت در اجاق قرار میگیرد و از سمت بالا مشتعلاحتراق شده و در نتیجه آن گازهای قابل CO ، 2H ، 2CO شود. باوجود غنی بودن کشور ایران در ها تولید می کربن ، بخارآب و هیدرومنابع سوختهای فسیلی، زیستتوده در برخی نقاط به خصوص در بین جوامع عشایری از اهمیت قابل ملاحظهای برخودار است. با توجه به این نکات، این امکان وجود دارد تا استفاده از اجاقهای زیستتوده سوز میکروگازیفایر که وسیلهای مناسب برای بکارگیری فناوری گازیسازی در مقیاس خانگی هستند، با توجه به بازدهی بالا و هزینه و آلایندگی پایین که در مقابل روشهای سنتی دارند، گزینه مناسبی برای جایگزینی با روشهای سنتی باشند.

اجاق زیستتوده سوز، عشایر، گازیسازی، میکروگازیفیکاسیون