فهیمه عظیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی و اصلاح درختان میوه، دانشکده کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی
علی اکبر شکوهیان - استاد گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی
سدابه جهانبخش - دانشیار گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی
بهرام فتحی - دانشیار گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی

به منظور بررسی تأثیر کاربرد اسید هیومیک و کود نیتروژن بر خصوصیات فیزیولوژیکی توت فرنگی، آزمایشی به صورت کرت های دو بار خرد شده ( اسپلیت اسپلیت پلات ) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با کاربرد تیمارهای برگی و خاکی اسید هیومیک هر کدام با چهار سطح ( شاهد، 2 ، 4 و 6 کیلوگرم در هکتار ) و تیمار کود ازت با سه سطح ( 50 ، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار) با سه تکرار اجرا شد. در این بررسی سطوح ازت در کرت های اصلی و نوع کاربرد اسید هیومیک در کرت های فرعی و غلظت های اسید هیومیک در کرت های فرعی فرعی قرار گرفت. در این مطالعه نشاسته، فنل، پایداری غشا، پتانسیل اسمزی و محتوای آب نسبی برگ و ریشه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد در بیشتر صفات بیوشیمیایی برهمکنش کود نیتروژن در روش کاربرد اسید هیومیک در غلظت اسید هیومیک دارای تأثیر معنی داری بود، این در حالی بود که پایداری غشاء تحت تأثیر هیچکدام از تیمارها قرار نگرفته و محتوای آب نسبی و پتانسیل اسمزی نیز تحت تأثیر مصرف نیتروژن و غلظت های اسید هیومیک قرار گرفتند. مصرف نیتروژن و اسید هیومیک تأثیر مثبتی بر صفات داشته به طوری که در اکثر صفات مصرف 100 کیلوگرم نیتروژن و 2 کیلوگرم اسید هیومیک بالاترین میانگین صفات را به خود اختصاص داد. کاربرد خاکی اسید هیومیک در مقایسه با محلول پاشیآن تأثیر مثبت تری بر صفات بیوشیمیایی نشان داد. به طورکلی برهمکنش 100 کیلوگرم نیتروژن و 2 کیلوگرم اسید هیومیک به روش خاکی می تواند تیمار مناسبی برای بهبود رشد توت فرنگی باشد و این گیاه را نیز در شرایط نامساعد محیطی متحمل تر نماید و تولید بالاتری را سبب شود.

ازت، توت فرنگی، اسید هیومیک، پتانسیل اسمزی، فنل