علی رحمانپور - مربی گروه معماری دانشگاه زنجان

بیشترین آسیبی که متوجه معماری کنونی ماست، عاری بودن از معنا و کیفیت زیستن است. آنچه که در این میان مهم تر از همه به این مشکل دامن می زند و ریشه مسائل متعلق بودن انسان به محیط زیست می باشد، مکان حضور انسان است. این در معنایامروزی زیستن مردم، تعبیر به بی مکانی می شود که هم فهم ذهنی خلق معماران و هم دلبستگی ها و علاقه مردم را به گونه شگرفی در مسیری نا مناسب در جهت حذف مکان به عنوان پایه و بستر آداب، سنت ها و فرهنگ اجتماعاتی که در این مکان زندگی و رشد می کنند، تحت تاثیر خود می گذارد آنچه که می ماند سبب نا هنجاری های متقابل بین مردم و مکان و تسلط بی کیفیتی بر زیست آنها می شود. به نظر می رسد فلسفه پدیدار شناسی که منسوب به هوسرل است بتواند چنین مانع سختی را ازبرابر دیدگان انسان حذف و ارتباط او را با مکان و زیستن از طریق پرداختن به هستش و هستی شناسی مکان برقرار سازد این خود از سویی مایه امیدواری و از سوی دیگر شدت کار است چرا که رشد فلسفی پدیدارشناسی در معماری نیازمند به بستر وشرایط مساعد هم از سوی معماران و هم دیدگان جامعه در این آشفته بازار زیستن دوره کنونی است تا نتیجه ای که باید اتفاقبیافتد و از قید و بند لامکانی و بی مکانی که روان همه ما را فرا گرفته نجات یابیم و رهیافتی به معماری و ساختن اصیل پیداکنیم.

معماری، مکان، پدیدارشناسی، نشانه شناسی مکان، تجربه گرایی