علی محمدیان بهبهانی - عضو هیئت علمی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان

هرساله روز هفدهم ژوئن، از طرف سازمان ملل متحد، به عنوان روز جهانی مقابله با بیابان زایی نامگذاری شده است. اگرچه کنوانسیون بیابان زدایی ملل متحد و منشور آن جزو اسناد الزام آور بین المللی محسوب می شو،د اما متاسفانه همچنان گسترش روزافزون شرایط بیابانی در کشورها و به خصوص کشور ما مشاهده می شود به طوری که این عدم توجه به تعهدات کنوانسیونهای بین المللی در ارتباط با پدیده بیابان زایی از زمان تشکیل اولین اجلاس جهانی در نایروبی کنیا تاکنون، گسترش قابل ملاحظه ای یافته و مرز خود را تا کشورهای قاره سبز نیز توسعه داده است. هرچند سالانه مبالغ قابل توجهی صرف اقدامات کنترلی و جلوگیری از بیابانی شدن اراضی می گردد، اما اغلب این اقدمات غیر پیشگیرانه می باشد و در مرحله شدید بیابانی شدن و از روی ناچاری و با کمترین اثر بخشی و بیشترین هزینه صورت می گیرد. امروزه لزوم توجه به فرایند تخریب اراضی کشور و تغییر کاربریهای نامناسب به عنوان یک عامل تهدید کننده به شمار می رود و در صورت استمرار و تشدید بیابان زایی اراضی می تواند در آینده نه چندان دور اثرات سیاسی – اجتماعی جبران ناپذیری داشته باشد در این مطالعه ضمن بررسی مفاهیم بیابان زایی اسناد بین المللی و مدلهای تعیین شدت بیابانزایی این اشعار جهانی یاداور می شود که «اگر ما به سمت بیابانها نرویم، بیابانها به سمت ما میآیند».

بیابانزایی، کنوانسیون، سازمان ملل متحد