لیلا هاشمی - دانشگاه شیراز، دانشکده مهندسی شیمی،نفت و گاز، مرکز ازدیاد برداشت از مخازن نفتی
تهمینه کرمی اشترجانی - دانشگاه شیراز، دانشکده مهندسی شیمی،نفت و گاز، مرکز ازدیاد برداشت از مخازن نفتی
محمدرضا آقاجان زاده - دانشگاه شیراز، دانشکده مهندسی شیمی،نفت و گاز، مرکز ازدیاد برداشت از مخازن نفتی
محمدرضا ملایری - دانشگاه شیراز، دانشکده مهندسی شیمی،نفت و گاز، مرکز ازدیاد برداشت از مخازن نفتی

در این مطالعه از نمک پتاسیم کلرید برای تغییر ترکیب شیمیایی فاز آبی و بررسی اثر آن بر پایداری امولسیون آب در نفت، در غلظت های مختلف استفاده شده است. با توجه به مدل گوی- چاپمن حضور نمک به عنوان یک ماده افزودنی یونی می تواند با ایجاد یک لایه فیلم نازک بر روی سطح امولسیون ها، مانعی فضایی ایجاد کند که از انعقاد امولسیون و ناپایداری آنها جلوگیری کند. در ابتدا با افزایش تدریجی غلظت نمک، به دلیل افزایش پتانسیل سطح امولسیون، ضخامت لایه زیاد می شود و بارسطحی نیز افزایش می یابد و تا زمانی که سطح امولسیون از یون ها اشباع شود، این افزایش غلظت به پایداری امولسیون ها در حجم سیال کمک می کند. اما پس از اشباع سطح امولسیون توسط یون های نمک. افزایش نمک باعث می شود که غلظت یون ها در بالک سیال زیاد شود که این تاثیری عکس در دافعه الکتروستاتیکی داشته و منجر به تجمع و در نهایت انعقاد امولسیون ها می شود.

پتاسیم کلرید، پایداری امولسیون، گوی-چاپمن، فیلم نازک،دافعه الکتروستاتیکی