سمانه کمیجانی - دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه زیست پزشکی
سمیره هاشمی نجف آبادی - دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه زیست پزشکی
مرتضی رفیعی تهرانی - دانشگاه تهران، دانشکده داروسازی

هدف از این پژوهش، تهیه یک سامانه در اندازه نانو به منظور کنترل و ایجاد تاخیر در رهایش انسولین از آن و افزایش زمان ماند نانوذره در دستگاه گوارش است. در این پژوهش، نانوذرات بارگذاری شده با انسولین با روش ژل شدن یونی آلژینات با کلسیم کلراید و به دنبال آن، تشکیل کمپلکس بین آلژینات و تری متیل کایتوسان (TMC (تهیه شده و در نهایت توسط متوکسی پلیاتیلنگلایکول (mPEG (فعال شده با سوکسینیمیدیل والریک اسید (SVA-mPEG ،(پگیله شدند. برهمکنش بین لایههای مختلف، توسط دستگاه تبدیل فوریه فروسرخ (FTIR (و اندازه و پتانسیل زتای نانوذرات نیز با استفاده از دستگاه زتاسایزر اندازه گیری شد. طیف FTIR بیانگر پوششدار شدن نانوذرات آلژینات با TMC و PEG بود. نتایج DLS نیز اندازه 272نانومتر را برای نانوذرات نشان داد. این نتایج نشان دادند که نانوذرات به خوبی سنتز شدهاند.

انسولین، آلژینات، تری متیل کایتوسان، متوکسی پلی اتیلن گلایکول فعال شده