میترا غفوریان - دانشگاه علم و صنعت ایران، دانشکده معماری و شهرسازی
سپیده آقایی - پیام نور، تهران شرق

مسکن انطباق پذیر به عنوان مسکنی تعریف می شود که برای انتخاب در مرحله طراحی از لحاظ اجتماعی، اجرا و یا برای تغییر در مدت عمر مفیدش طراحی شده است. مسکن استاندارد به عنوان یک موضوعیت بسیار ایستا و غیرمنقول ساخته می شود، اما کسانی که در آنها زندگی می کنند اینگونه نیستند. خانواده ها رشد می کنند، کوچک می شوند و تغییر می کنند و به همین صورت نیازهای آنها نیز تغییر می کند. انطباق پذیری یک راه برای برآوردن انواع زیادی از نیازها و تغییر نیازهای کاربران مسکن (مالکان و مستاجران) در یک ساختمان با بهره گیری از ابزارهای بالقوه ای که تکنیک های ساختمان و سیستم مدیریت پیشنهاد می کند. در این پژوهش فرض بر این است که انطباق پذیری فیزیکی بالقوه و امکان بهره گیری از آن دو جیز متفاوت هستند و موضوع تاثیر متقابل این دو برهم مطرح می شود. انطباق پذیری فیزیکی ممکن است با وجود آنکه ارایه شده باشد، به خوبی مورد بهره برداری قرار نگیرد. پژوهش حاضر در ابتدا با بررسی تعاریف انطباق پذیری، به شناخت عوامل موثر در بهره گیری از انطباق پذیری می پردازد و در نهایت با دسته بندی این عوامل به صورت فیزیکی و اجتماعی، اصولی را برای مسکن انطباق پذیر تدوین می نماید.

مسکن، انطباق پذیری فیزیکی، مشارکت کاربر، بهره گیری از انطباق پذیری