عاطفه پورحاجی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه های آبی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
محسن مسعودیان - استادیار، عضو هیات علمی گروه آب، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
نیایش فندرسکی - دانشجوی دکتری سازه های آبی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

وظیفه اصلی پروژه های آبرسانی، تعیین مقدار آب مورد نیاز در زمان لازم می باشد. میزان آبگیری بستگی به مقدار جریان در کانال اصلی مورد نظر دارد و نیاز است که تا حد امکان از ورود رسوبات و اجسام شناور به آبگیر جلوگیری شود. تاسیسات آبگیری شامل سازه ها و ابزارهای هیدرومکانیکی بوده که در بالادست سامانه آبرسانی قرار گرفته و برای هدایت دبی جریان مورد نیاز از رودخانه به سامانه انتقال طراحی شده اند. جهت انحراف مقدار مشخصی از دبی کانال اصلی به کانال فرعی، نیاز است که تراز سطح آب ثابت نگه داشته شود. متغیر بودن نیاز آبی در پایین دست و یا عدم تامین مقدار آب مورد نیاز از مبدا منجر به تغییر دبی جاری در کانال های آبیاری و نوسان در تراز آب می گردد. بدین منظور در شبکه های آبیاری، سازه آبگیر طراحی و اجرا می شود. سیستم های آبگیری موجود، مطابق آنچه در شکل 1 مشاهده می شود، شامل دو بخش سازه تنظیم کننده تراز سطح آب (واقع در کانال اصلی) و ابگیر (واقع در ابتدای کانال فرعی) می باشد.