مرتضی طاهری - استادیار دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
سمیرا یوسفی - دانشجوی کارشناسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

حوزه ی مطالعات علوم ورزشی و تربیت بدنی تنها به کودکان عادی منحصر نمی شود و بررسی وضعیت کودکان استثنایی را که به برآورد سازمان یونسکو تا پانزده درصد از کودکان جهان را در بر می گیرد را نیز شامل می شود. هدف از پژوهش حاضر مروری بر مداخلات موثر ورزشی جهت افزایش یادگیری کودکان عقب مانده ی ذهنی بود. مطالعه حاضر مروری بر ده ها پژوهش مرتبط می باشد. امروزه توجه به کودکان استثنایی فعالیتی مهم محسوب می شود به طوریکه اکثر کشورهای پیشرفته تلاش خود را جهت تربیت و آموزش این قشر جامعه بکار می برند. از این رو دیگر، توجه به کودک کم توان ذهنی به کسانی که در تماس مستقیم با یک فرد کم توان ذهنی می باشند، محدود نمی گردد. در این مطالعه تلاش شد تا از منابع کتابخانه ای، پایگاه های اطلاعاتی معتبر، ادبیات نظری و تحقیقی مرتبط گردآوری شود. امکانات گسترده ای به منظور بهینه سازی رشد و تحول همه کودکان کم توان ذهنی و قادر کردن آن ها به زندگی دوستانه و آزاد، به عنوان شهروندانی که در یک جامعه حمایتی زندگی می کنند، وجود دارد. مطالعات موردی در رابطه با وضعیت جسمانی و توانایی های حرکتی کودکان عقب مانده ی ذهنی آموزش پذیر نشان می دهد که این گروه نسبت به همسالان طبیعی خود نمرات پایین تری کسب می کنند. مطالعات درباره ی تاثیرات تربیت بدنی و حرکتی در بهبود بخشیدن به کفایت حرکتی و یادگیری نتایج مثبتی را نشان می دهد. کودکان عقب مانده ی ذهنی آموزش پذیر از کودکان عادی با احتمال بیشتری دچار مشکلات بینایی، شنوایی و اختلالات عصبی می شوند و در کل از وضعیت جسمانی و حرکتی ضعیف تری نسبت همسالان عادی برخوردارند، اما احتمال اینکه یک کودک عقب مانده ی ذهنی آموزش پذیر از نظر وضعیت جسمانی و مهارت های ورزشی برجسته باشد نیز وجود دارد. به نظر می رسد تمرینات ورزشی باعث بهبود فاکتورهای آمادگی جسمانی ( استقامت قلبی - تنفسی، قدرت و استقامت عضلانی، انعطاف پذیری، تعادل ) شده و در نهایت سبب پیشرفت در عملکرد یادگیری افراد کم توان ذهنی می شود.

یادگیری، کودکان عقب مانده ی ذهنی، ورزش