سارا کریمیان عظیمی - دانشجوی مهندسی شیلات دانشگاه منابع طبیعی ساری

امروزه آبزی پروری به عنوان یکی از مهمترین منابع تولید مواد غذایی مورد احتیاج انسان پذیرفته شده است و متخصصان آن را به عنوان مطمینترین راهکار جهت کاهش فشار بر ذخایر آبزیان و صید بیش از اندازه میدانند. در دهههای آینده آبزیپروری به تنهایی میتواند بیش از نیمی از نیازهایانسان به ماهی وسایر آبزیان را در جهان تامین نماید. پرورش دهندگان آبزیان شیوه احداث مزارع پرورشی را به سمتی سوق دادهاند که تعداد بیشتریاز آبزیان را در فضای محدودی پرورش دهند و بدین طریق بازدهی پرورش را افزایش دهند. اما این توسعه منجر به کاهش کیفیت آب مصرفی درآبزیپروری میشود و آب خروجی مزارع پرورشی بهعنوان منبع آلاینده محیط زیست محسوب میگردد. مواد زاید بیولوژیک، شیمیایی و عوامل بیماریزا، گونههای ناخواسته و غیر بومی همگی میتوانند از طریق کارگاههای پرورش آبزیان وارد اکوسیستمهای آبی شوند که در نهایت اثرات منفیزیانباری را بر روی اکوسیستمها بر جای خواهد گذاشت. با توجه به اهمیت مواد مطروحه صنعت آبزیپروری باید دایما خود را با پارامترهای موثر در توسعه پایدار هماهنگ سازد؛ زیرا در غیر این صورت نتیجه معکوسی را در راستای توسعه این صنعت خواهیم داشت

آبزیپروری، مزارع پرورشی، منبع آلاینده، محیط زیست، مواد زاید بیولوژیک، اکوسیستم، توسعه پایدار