صفیه خدایاری مطلق - کارشناس ارشد پژوهش علوم اجتماعی دانشگاه مازندران
محمود شارع پور - استاد گروه علوم اجتماعی دانشگاه مازندران
نوین تولایی - استادیارگروه شهرسازی دانشگاه مازندران

حق به شهر، یک حق بشری است که شامل تعلق یافتن شهر به شهروندان و مشارکت آنان در امورشهری است. قرارگرفتن این حق در چارچوب حقوق بشر به جای حقوق مدنی به این معنا است که هر انسانی صرف نظر از جنس، سن، نژاد و ویژگی های اجتماعی- فرهنگی، تنها به دلیل انسان بودن شایسته بهره مندی از این حق است. هدف از این پژوهش تعیین ارتباط حق به شهر و شاخص های کیفیت فضای شهر بین دو جنس زن و مرد می باشد. بدین منظور از نظریه حق به شهر لوفور به عنوان چارچوب اصلی مطالعه حاضر استفاده شد. روش مطالعه حاضر از نوع پیمایشی است که از تکنیک پرسشنامه با حجم نمونه 305 نفر، استفاده شد. یافته ها نشان داد تفاوت جنسیتی درزمینه ی بهره مندی از حق به شهر وجود ندارد و زنان در اختصاص دهی و مشارکت در شهر نسبت به مردان از سهم برابری برخوردارند. (7/27= t مردان و 7/76= t زنان، 0/35 =p). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیره نشان داد که 32 درصد از تغییرات حق به شهر توسط جنس، سن، پایگاه اجتماعی- اقتصادی، مدت اقامت و شاخص های کیفیت فضای شهری تبیین می شود.

حق به شهر، تفاوت جنسیتی، شاخص های کیفیت فضای شهر، زنان، لوفور