گلناز زرمهری - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی،مشهد
سعید فولادیان - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی، مشهد

این مقاله به مطالعه افزایش تاب آوری سازمان ها از طریق چابک سازی پرداخته است. تاب آوری مفهومی است که به توانایی تحمل و عدم قطعیت های فزاینده. مفهوم تاب آوری از امتزاج نظریات گوناگونی از رشته های مختلف چون پایداری اکو سیستم ها، زیرساخت های مهندسی، روانشناسی، علوم رفتاری و کاهش ریسک شکل گرفته است و مطابق مدل مک مانوس با مولفه های آگاهی موقعیتی، مدیریت آسیب پذبری های کلیدی توسط مدیران و کارکنان و ظرفیت ساختار برای تطابق پذیری سنجیده می شود. برای چابکی نیز تعریف های زیادی ارایه شده است. در تعریفی چابکی به معنای توانایی هر سازمانی برای حسگری، ادراک و پیش بینی تغییرات موجود در محیط کاری و همچنین توانایی فایق آمدن بر چالش های غیرمنتظره برای رویارویی با تهدیدهای بی سابقه محیط کاری و کسب مزیت و سود از تغییرات به عنوان فرصت های رشد و پیشرفت آمده است. در تعریف دیگر چابکی توانایی رونق و شکوفایی در محیط دارای تغییر مداوم و غیرقابل پیش بینی و تغییر، فرصتی برای کسب مزیت رقابتی در محیط بازار است. توانایی های ویژه ای که سازمان را به سمت چابکی سوق می دهند، به عنوان مولفه های چابکی مشخص شده اند و عبارتند از: ساختار، مدیریت و کارکنان، فناوری، فناوری اطلاعات، نوآوری و خلاقیت.

چابک سازی، تاب آوری، چابک سازی سازمانی، تاب آوری سازمان