امیر مسعود رضا دوست - تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، پژوهشکده فرایند، گروه کامپوزیت و چسب
مسعود اسفنده - تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، پژوهشکده فرایند، گروه کامپوزیت و چسب
سید علیرضا ثابت - تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، پژوهشکده فرایند، گروه کامپوزیت و چسب
سید محمد باقر علوی - تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، پژوهشکده فرایند، گروه کامپوزیت و چسب

یکی از راه های مقابله با مشکل خوردگی در بتن تقویت شده با فولاد، استفاده از میلگردهای کامپوزیتی است. در این پژوهش،میلگردهای کامپوزیتی با سه هندسه سطح متفاوت تهیه و بررسی شدند. این اشکال شامل ایجاد آج روی میله پولترود شده با استفاده از دور پیچ الیاف پیوسته آغشته به رزین ،پاشش شن روی سطح میله با استفاده از اتصال دهنده رزینی و تلفیق این دو روش است. به منظور مقایسه ز میله با سطح صاف نیز در آزمایش ها استفاده شد. برای ارزیابی چسبندگی میلگرد به بتن، میلگردها با طول های جاگذاری10(12cm)و15 برابر قطر ریشه میلگرد (18cm) در پایه های بتنی استوانه ای قرار داده شد و نیروی لازم برای بیرون کشیدن آنها و رفتار نیرو -جابه جایی بررسی شد. نتایج نشان می دهد که افزایش زبری به هر روش در افزایش مقدار چسبندگی میلگرد به بتن اثر مثبت دارد. میلگردها با سطوح صاف و بدون آج کمترین استحکام چسبندگی را دارند، پس از آن به ترتیب میلگرد با آج دور پیچ و میلگرد با آج دور پیچ و شن پاشی شده(آج دوگانه) در مراتب بعدی قرار می گیرند. مقدار استحکام چسبندگی میلگردهای آجدار تابع مقدار چسبندگی آج به مغزی میلگرد پولترودشده است. همچنین، در طول جاگذاری 12cm میلگردها با آج دوگانه چسبندگی بهتری به بتن دارند. اما،در طول جاگذاری 18cm کارایی میلگرد با آج دوگانه و میلگرد با آج دور پیچ ساده به هم نزدیک بوده نیروی چسبندگی میلگرد با آج دور پیچ اندکی بیشتر از میلگرد با آج دو گانه است. درتمام موارد سطوح شن پاشی ساده و دورپیچ ساده به هنگام آزمون بیرون کشی ،از مغزی میلگرد جدا می شوند. درمجموع کارایی میلگرد ها با آج دوگانه در چسبندگی به بتن بهتر از سایر میلگردها ارزیابی شد.

میلگرد کامپوزیتی ،استحکام چسبندگی، پولتروژن،اتصال به بتن،آزمون بیرون کشی