هنگامه هنرکار - تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، پژوهشکده علوم، گروه پلی یورتان، الیاف و نانوپلیمرها
مهدی باریکانی - تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، پژوهشکده علوم، گروه پلی یورتان، الیاف و نانوپلیمرها

در سال های اخیر، پلی یورتان های پایه آبی توجه زیادی را به خود جلب کرده اند و به طور گسترده در روکش و چسب استفاده می شوند. این ترکیبات به سبب سمی نبودن و اشتعال ناپذیری دوست دارمحیط زیست به شمار می آیند. افزون بر ملاحظات زیست محیطی، انعطاف پذیری، رفتار خوب در دمای کم، استحکام زیاد، چسبندگی و خواص ریولوژیکی مناسب، از دیگر خواص پلی یورتان های پایه آبی است. همچنین، در مقایسه با پراکنه های پایه حلالی قیمت پلی یورتان های پایه آبی کمتراست. اما، این مواد نقاط ضعفی نیز دارند، از جمله مقاومت گرمایی و چسبندگی کم در محیط مرطوب و مقاومت کم نسبت به آبکافت که لازم است، برطرف شوند. از راه های حل این مشکل،افزودن مواد معدنی به ویژه سیلیکات های لایه ای در مقیاس نانو به ماتریس پلی یورتان است. با این روش مقاومت آن نسبت به آب، مقاومت گرمایی، خواص مکانیکی و مدول افزایش می یابد. در این پژوهش، نانوکامپوزیت های پلی یورتانی پایه آبی با استفاده از پلی ال از نوع پلی( تترامتیلن گلیکول)،ایزوفورون دی ایزوسیانات، دی متیلول پروپیونیک اسید (امولسیون کننده داخلی) و تری اتیل آمین(خنثی کننده) و نیز کلویزیت 30B به عنوان فاز تقویت کننده در مقادیر 1، 3 و 5 درصد سنتز وخواص نمونه ها بررسی شد. برای مطالعه قطبیت نمونه ها، آزمون اندازه گیری زاویه تماس، مشاهده چگونگی پراکنش نانوذرات در نمونه ها، پراش پرتو X و میکروسکوپی الکترونی عبوری، بررسی خواص گرمایی، گرماوزن سنجی ( TGA ) و بررسی خواص دینامیکی – مکانیکی، آزمون DMTAبه ترتیب به کار گرفته شد. نتایج آزمون ها نشان داد، افزودن خاک رس به نمونه پلی یورتانی سببکاهش جذب آب و افزایش پایداری گرمایی، مدول، اندازه ذرات و زاویه تماس می شود.

پلی یورتان پایه آبی،نانوخاک رس،سیلیکات لایه ای،پایداری گرمایی،نانوکامپوزیت