خضراله خضری - تهران، دانشگاه تهران، پردیس علوم، دانشکده شیمی
وحید حدادی اصل - تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشکده مهندسی پلیمر و رنگ
حسین روغنی ممقانی - تبریز، دانشگاه صنعتی سهند، دانشکده مهندسی پلیمر
محمدرضا سرسبیلی - سمنان، دانشگاه سمنان، دانشکده مهندسی شیمی، گاز و نفت

پلیمرشدن رادیکالی انتقال اتم( ATRP ) استیرن در مجاورت نانوذرات میان متخلخل سیلیکا دردمای 110°C انجام شد. روش های آغاز معکوس ( RATRP ) و نرمال و معکوس هم زمان ( SR&NIATRP ) به عنوان دو روش مناسب برای غلبه بر مشکلات اکسایش به کار گرفته شدند. ویژگی عمده در این دو روش آغاز، استفاده از کاتالیزورهای فلزی در حالت اکسایش بیشتر آنهاست که در این شرایط بر مشکلات مربوط به روش آغاز نرمال غلبه می شود. ساختار، مساحت سطح وقطر منافذ نانوذرات سنتزی به کمک آزمون های پراش پرتو X و جذب و واجذب هم دمای نیتروژن ارزیابی شدند. با استفاده از تصاویر میکروسکوپی الکترونی پویشی، میانگین اندازه ذرات حدود 600 nm تخمین زده شد. این تصاویر، توزیع مناسبی از اندازه نانوذرات را نیز نشان می دهند.درجه تبدیل نهایی مونومر با استفاده از روش رنگ نگاری گازی اندازه گیری شد. متوسط عددی Mn()و وزنی (Mw ) وزن مولکولی و شاخص پراکندگی( PDI ) نیز با استفاده از روش رنگ نگاری ژل تراوایی( GPC) ارزیابی شد. طبق نتایج، افزایش نانوذرات میان متخلخل سیلیکا در هر دو سامانهRATRP و SR&NI ATRP آثار مشابهی نشان می دهد. کاهش در مقدار تبدیل و Mn و نیز افزایش مقادیر PDI با افزایش مقدار نانوذرات میان متخلخل سیلیکا مشاهده شد. بهبود پایداری گرمایی نانوکامپوزیت ها در مقایسه با پلی استیرن خالص به کمک آزمون گرماوزن سنجی ثابت شد. همچنین،درباره نمونه های نانوکامپوزیتی نیز با افزایش مقدار نانوذرات، پایداری گرمایی بیشتر حاصل شد.نتایج آزمون گرماسنجی پویشی تفاضلی نیز کاهش در مقادیر دمای انتقال شیشه ای با افزایش نانوذرات میان متخلخل سیلیکا را تایید کرد.

پلی استیرن،نانوکامپوزیت،نانوذرات میان متخلخل سیلیکا،،RATRPSR&NI ATRP