طیبه پرهیزکار - عضو هئیت علمی مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن،تهران
امیرمازیار رئیس قاسمی - پژوهشگر مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن، تهران

بتن های معمولی که با روش های سنتی، طراحی، مخلوط ، حمل و عمل آوری می شوند، نمی توانند جهت دستیابی به مشخصات مورد نظر برای کاربردهای ویژه و یا برای دستیابی به الزامات خاص، کاربرد داشته باشند، لذا کاربرد بتن های توانمند (HPC) ، برای رفع این مشکلات رو به گسترش می باشند. برای ساخت این نوع بتن های ویژه معمولاً از مصالح رایج ولی با نسبت آب به مواد سیمانی کم و مقدار سیمان زیاد ، استفاده می کنند.مواد افزودنی شیمیایی و معدنی (جایگزین سیمان ) می تواند سبب کاهش عیار سیمان شود . اما از آنجایی که روش طرح مخلوط خاصی برای این نوع بتن ها وجود ندارد و به دلیل کم بودن نسبت آب به مواد سیمانی، تعیین نقطه بهینه مقدار سیمان و آب و از طرف دیگر تراکم پذیری و میزان روانی به سادگی امکان پذیر نبوده و و عموماً در این نوع بتن ها از مواد سیمانی نسبتاً زیاد استفاده می شود که این امرعلاوه بر گران شدن، سبب افزایش جمع شدگی و احتمال کاهش دوام نیز میشود. روش پیشنهادی در این مقاله، که بخشی از نتایج تحقیق انجام شده روی نوعی طرح مخلوط بتن می باشد، بر اساس فلسفه دستیابی به حداکثر تراکم می باشد. در این روش، نحوه توزیع دانه ها بگونه ای انتخاب می شود که بتن دارای نفوذپذیری بسیار کم بوده و در ضمن میزان سیمان نیز (تا 40 درصد )کاهش یابد . کاربرد این روش طرح مخلوط بتن های توانمند، نه تنها سبب افزایش مقاومت و دوام نسبت به بتن های HPC مشابه می شود، بلکه سبب کاهش مصرف سیمان نیز می گردد.

بتن توانمند، مواد جایگزین سیمان، دوام، حداکثر تراکم، نفوذپذیری، منحنی توزیع دانه ها