سیده پریسا میری زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری داخلی، گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
شبنم اکبری نامدار - استادیار، گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

شعر، یک هنر الاستیک است. بدین معنا که برای درک، کشف و تجربه آن باید در زمان جاری شد. معماری نیز از جهاتی با شعر مشترک است. برای تجربه و درک فضای معماری نیز باید در زمان جاری شد. وجه مشترک دیگر معماری و شعر نوعی کشف و شهود است که هنرمند برای رسیدن به حقیقت، انجام میدهد و در نهایت به خلق اثر هنری میانجامد. سیر غالب معماری کشور ما در سالهای اخیر یا به سمت طراحی بر پایه مسایل عملکردی صرف و توجه به مسایل اقتصادی بوده است یا تحت تاثیر معماری غرب، بیانی گنگ، نامانوس و غریب دارد. معماری داخلی به لحاظ معیارهای روانشناختی، اهمیت بسیاری در ایجاد روحیه مناسب برای فضاهای محصور زندگی انسان داراست و از آنجاییکه هنر برای ماندگاری، میبایست با مردم ارتباط برقرار کند و در زندگی پرمشغله انسان امروز، فرصت و انگیزهای برای دیدار از هنر درموزهها و نگارخانهها نیست و یا بسیار کم میباشد، چه بهتر که هنر سنتی بخشی از رسالت موثر را در میان خانههای ما ایفا کند. خانه شعر و ادب پیش و بیش از آنکه در پی خلق پروژهای موفق در زمینه معماری باشد، سعی در جلب توجه ویژه صاحبنظران و سیاستگذاران به مقوله فرهنگ و هنر به طور عام، و ایجاد زمینه شکلگیری تشکیلاتی منسجم و پاسخگو برای هنرمندان این مرز و بوم دارد. از این رو لزوم طراحی بنایی برای برگزاری گردهماییها و همایشهای ادبی وهنری با استفاده از رابطه شعر و معماری داخلی احساس میگردد.

شعر، فضا، خانه شعر، رابطه شعر و معماری داخلی