بابک ارجمند

پیرمردی آرام می خندید وقتی از او پرسیدم انقلاب را . می گفت عصای مصدق و عبای کاشانی رنگ غم از رخسار ملت زدوده بود . اما دگر بار روبهی پیر و گرگی جوان رخت رزم بر تن ، زخم قلب خلق را رقم زدند. اما خدا با ما بود هنگامه ای که پیر مردی غیور اما ارام نقاب از چهره خصم برگرفت و این بار امیدی روشن پدیدار شد . تلاطمی عجیب در جهان پدید امد آن زمان که عمق میدل ایست غربی ها شاهد نخستین انقلاب ملی مذهبی واقعی بود.روحانی ساده پوشی که آماج رغبت ملت ایران شده بود اینک در آستانه تشکیل حکومتی اسلامی برخواسته از بطن آحاد مردم بود . قلب ها اگرچه شاد بود اما دلشوره ها کمی اضطراب آور می نمود.