محمود محمدی - دکتری شهرسازی، استادیار گروه شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان
داریوش مرادی - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری،مربی گروه شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان
زهرا خداداد محمودی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه هنر اصفهان

برنامه ریزی شهری به عنوان دانشی نوین و یک فعالیت عمومی همواره به دنبال ایجاد و ارتقاء محیطی پویا و با کیفیت بوده است، بدین جهت نظریه ها، دیدگاه ها و اقدامات متعددی در جهت ایجاد این بهبود مطرح و انجام شده است و تمایل به بهبود کیفیت زندگی در شهرها به یکی از موضوعات قابل توجه برنامه ریزان تبدیل شده است. این پژوهش با هدف بکارگیری انگاشت کیفیت زندگی در تحلیل برنامه های راهبردی شهر و تحلیل نقش و جایگاه انگاشت کیفیت زندگی در برنامه راهبردی اصفهان 95 تلاش می کند در راستای پاسخ به پرسش چگونگی ارایه راهکارهای ارتقاء کیفیت زندگی مبتنی بر برنامه ریزی راهبردی به این مهم دست یابد. به همین جهت با مرور روش های پژوهشی کیفی نتایج دستیابی به راهکارهای عملی و علمی را ارایه می دهد. نتایج حاکی از آن است که وجود مطالعات کیفیت زندگی در سطح شهر اصفهان به عنوان اسناد پشتیبان و انتخاب مدل برنامه راهبردی مناسب می تواند به دستیابی به این هدف کمک نماید.

برنامه ریزی استراتژیک ، کیفیت زندگی ، نظریه مبنایی ، مدل برنامه راهبردی ، برنامه اصفهان 95