پریسا هاشم پور - استادیار دانشگاه هنر اسلامی تبریز
لیلا کایینی - کارشناس ارشد معماری اسلامی

از مشکلات جدی امروزه در عصر تکنولوژی، کاهش احساس شادی و سرزندگی است. از آنجا که رسالت هنر معماری بهبود وضعیت زیستی بشر از طریق افزایش کیفیت فضا می باشد؛ و این امر زمانی محقق می شود که نه تنها پاسخگوی جنبه های عملکردی و زیبایی شناختی باشد، بلکه نیازهای روانی و رویاهای روزمره ی افراد را نیز برآورده سازد. لذا می توان سرزندگی را جزیی جدایی ناپذیر از یک معماری مطلوب دانست که در صدد است حس نشاط را به مخاطبان فضا منتقل کند. این پژوهش با این پیش فرض که سرزندگی در معماری سبب تقویت کیفیت فضایی شده و به جذب گروه های مختلف سنی در فضاهای عمومی کمک می کند، در پی پاسخگویی به این دو سوال است که: معماری با رویکرد سرزندگی، دارای چه ویژگیهایی می باشد و همچنین چه مولفه هایی در ایجاد سرزندگی در معماری موثر می باشند در راستای پاسخگویی به سوالات پژوهش از طریق تحلیل محتوا، پس از آشنایی با تعاریف و ابعاد مفهوم سرزندگی، پس از مطالعه و بررسی نظرات اندیشمندان این حوزه، 9 مولفه اصلی در این زمینه به دست آمد؛ که عبارتند از: حضورپذیری افراد، تنوع و جذابیت، نفوذپذیری، انعطاف پذیری، آسایش و آرامش اقلیمی، امنیت، شفافیت، خوانایی و زیبایی؛ که تمام این عوامل در کنار هم سبب می شوند تا افراد از بودن در یک فضا احساس رضایت کرده و معماری رسالت خود را با ساخت فضایی مناسب و خوب به پایان برساند.

سرزندگی، معماری، نشاط