مسعود جلالی جیرندهی - کارشناس ارشد عمران گرایش راه و ترابری، دانشکده مهندسی دانشگاه زنجان
حسن طاهرخانی - استادیار گروه عمران، دانشکده مهندسی دانشگاه زنجان

در مدل های کلاسیک، عمر خستگی روسازی های آسفالتی به صورت تابعی از سطح کرنش بیان می شود. ثابت شده است که در سیگنال های پیچیده بارگذاری ناشی از عبور محورهای چندگانه، علاوه بر مقدار کرنش، پارامترهای دیگری نیز بر عمر خستگی تاثیرگذار خواهند بود. مدل حمصی از جمله مدل هایی است که تاثیر پارامترهای مختلف را در تعیین عمر خستگی درنظ می گیرد. در این مقاله سعی شده است تا با استفاده از مدل حمصی عمر خستگی روسازی های آسفالتی در حالت غیرمسلح و مسلح شده با ژیوسنتتیک تحت بار محورهای منفرد و تاندم پیش بینی شود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد، علیرغم اینکه محور تاندم نسبت به محور منفرد، حداکثر کرنش کششی زیرلایه آسفالتی را افزایش می دهد، اما این اختلاف در روسازی مسلح به ژیوسنتتیک با مدول الاستیسیته بالا (در حالتی که ژیوسنتتیک زیرلایه آسفالتی قرار گرفته باشد). بسیار ناچیز است. علاوه براین نتایج نشان می دهند، استفاده از محور تاندم نسبت به محور منفرد، اگرچه تاثیر قابل توجهی در مقدار کرنش کششی زیرلایه آسفالتی ندارد اما، سبب کاهش چشمگیر عمر روسازی می شود. البته، با یکسان درنظ گرفتن بار وارده برهرچرخ مشخص می شود که حمل بارهای سنگین با استفاده از محور تاندم نسبت به محور منفرد، صرفه اقتصادی بالاتری دارد.

روسازی آسفالتی، عمر خستگی، مدل حمصی، ژیوسنتتیک