نرجس سادات فاطمی - پژوهشگر دوره دکتری، گروه شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
نجمه جمالی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی کاشمر
شریفه بهرامن - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی کاشمر

قلمرو به بخشی از فضاهای شهری اطلاق می گردد که افراد یا گروهی از افراد بصورت منظم و پایدار از آن بهره جسته و در برابر افراد مزاحم و بیگانگان، به سبب احساس تعلق و مالکیتی که نسبت به فضا دارند، دفاع نمایند. هرگونه شخصی سازی و نشانه گذاری محیط و یا دفاع در مقابل مزاحمت، یک نوع رفتار قلمرو پایی محسوب می شود که در نهایت افراد ناگزیر به مقابله با عوامل محیطی شده تا به مرز دلخواه تعامل از دید خود دست یابند. تقویت قلمرو در پارک ها باعث ایجاد محیطی می گردد تا کاربران نسبت به آن احساس تعلق و مالکیت کرده، و نظارت ایشان بر فضاهای پارک به افزایش امنیت و میزان کاربری و در نهایت افزایش تعاملات اجتماعی در محیط شهری که هدف مطلوب طراحی بر پایه رفتار گرایی است، منتهی خواهد شد. هدف این تحقیق بررسی روند تاثیر مقوله قلمرو در کاربری فضاها و چگونگی اعمال روشهایی در جهت افزایش حس قلمرو در پارک های شهری می باشد. نتایج به دست آمده حاکی از این مطلب می باشد که ایجاد حس قلمرو و مالکیت و تحریک رفتار قلمروپایی در شهروندان در فضاهای عمومی به ویژه پارکها، ضرورتی است که به افزایش کارایی و بهبود امنیت محیط می انجامد. و برای رسیدن به این مطلوب روشها و راه حل های گوناگونی اعمال می گردد که عبارتند از: دقت در طراحی دید و منظر، ایجاد فضاهایی با دید طبیعی، نورپردازی به جا و درست و امکانات گوناگونی از جمله: فضای نشستن، میز مناسب، وسایل ورزش، مسیرهای جاذب با شیب ملایم و...

قلمرو، رفتار قلمروپایی، قرارگاه، رفتار، پارک ساعی