سمیه بخش آبادی - مربی دانشکده فنی و حرفه ای سما، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سبزوار، سبزوار، ایران.
مریم امیری علی اکبر خانی - دانشجو کاردانی دانشکده فنی و حرفه ای سما، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سبزوار، سبزوار، ایران.

صنعت کاشی سازی و کاشی کاری که بیش از همه در تزیین معماری سر زمین ایران، و به طور معمول بناهای مذهبی به کار گرفته شده، همانند سفالگری دارای ویژگی های خاصی است . این هنر و صنعت از گذشته ی بسهیار دور در نتیجه مهار،، ذوق و سلیقه کاشی ساز در مهام شییی ترکیبی متجلی گردیده، بدین ترتیب که هنرمند کاشیکار یا موزاییک ساز با کاربرد و ترکیب رنگ های گوناگون و یا در کنار هم قرار دادن قطعا، ریزی از سنگ های رنگین و بر طبق نقشه ای از قبل طرح گردیده، به اشکالی متفات، وموزون از تزیینات، بنا دست یافته است. طرح های ساده هندسی، خط منحنی، نیم دایره، مثبث، و خطوط متوازی که خط عمودی دیگری بر روی آنها رسم شده از تصاویری هستند که بر یافته های دوره های قدیمی تر جای دارند، که به مرور نقهش های متنوع هندسی، گل و برگ، گیاه و حیوانا، که با الهام و تاثیر پذیری از طبیعت شکل گرفته اند پدیدار می گردند، و در همه حال مهار، هنرمند و صنعت کار در نهش دادن به طرح ها و هماهن ساختن آن ها، بارزترین موضوع مورد توجه است . این نکته را باید یاد آورشد که مراد کاشی گر و کاشی ساز از خیق چنین آثار هنری هرگز رفع احتیاجا، عمومی و روزمره نبوده، بلکه شناخت هنرمند از زیبایی و ارضای تمایلات، عالی انسانی و مذهبی، مایه اصلی کارش بوده است . مخصوصا اگر به یاد آوریم که هنرهای کاربردی بیشتر جنبه ی کاربرد مادی دارد، حال آن که خیق آثار هنری نمایانگر روح تلطیف یافته انسان می باشد، همچنان که ( پوپ) پس از دیدن کاشی کاری مسجد شیخ لطف الله در (بررسی هنر ایران) می نویسد، خلق چنین آثار هنری جز از راه ایمان به خدا و مذهب نمی تواندبه وجود، آید.

هنر، کاشی کاری، معماری، ایرانی اسلامی