حامد زینلی - استادیار، دانشکده مدیریت، دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان، ایران
علی محی الدینی مسینانی - دانشجوی کارشناسی ارشد،دانشکده مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رفسنجان ، ایران

در دهه 90 اغلب دولت ها در پاسخ به مشکلات مختلفی که با آن ها روبه رو بودند، به مدیریت دولتی جدیدی رویآوردند که به مدیریت گرایی یا مدیریت دولتی نوین شهرت یافت و امروز نیز کشور ما در همین راستا گام بر می دارد.شاید یکی از علل اساسی این گرایش ناکارآمدی مدل سنتی ادره امور دولتی بوده باشد. دولت ها دریافتند که مدلقدیمی کارآیی ندارد و از این رو برخی از اصول بنیادی مدل سنتی را مورد تردید قرار دادند. آنها به جای یک مدیر همهچیزدان به متخصصان و اقتصاد روی آوردند، مرزهای میان فعالیت های بخش خصوصی و دولتی را به قصد کاهشهزینه ها از میان برداشتند و محیط کار سازمان دولتی را دگرگون ساختند. و در راستای جهانی سازی، مدیریت دولتینوین به رویکرد غالب در اصلاح بخش دولتی کشورها تبدیل شده است . مدیریت دولتی ایران نیز برای تحقق آرمانهای مصرع در قانون اساسی در زمینه ارایه خدمت به مردم، استراتژی مدیریت دولتی نوین را در پیش گرفته تا از آنطریق بخش دولتی را متحول سازد. هدف مقاله حاظر نقد و بررسی مدیریت دولتی نوین در ایران است.

مدیریت دولتی نوین، خصوصی سازی، اعتماد عمومی