محمدرضا مدنی فر - کارشناس ارشد برق- قدرت
نرگس سجادیه - دانشجوی دکتری فلسفھ تعلیم و تربیت دانشگاه تهران

آموزش مهندسی حلقه ای از زنجیره آموزشی است که از یک سو با آموزش متوسطه و از سوی دیگر با آموزش های حین خدمت و تجارب حاصل از کار پیوند می خورد. از همین روی، تعریف الزامات برنامه درسی این دوره جز با تعیین الزامات دوره های مرتبط امکان پذیر نیست. با توجه به این ارتباط به سختی می توان تعریف جامعی از برنامه درسی مغفول در آموزش مهندسی داشت. علیرغم این موضوع از منظر کاربردی می توان به شیوه آسیب شناسی کارکرد فارغ التحصیلان رشته مهندسی، بخشی از سهم این دوره آموزشی را در نواقص موجود تعیین نمود. امروزه به همان نسبت که فن آوری پیچیده گشته و پیشرفت در آن نیازمند نگرش سیستمی است، مهندسان نیز تنها در سیستمی منسجم است که می توانند ایفای نقش نموده و مسائل فرا روی خود را حل نمایند. بدیهی است که بهره وری کارکرد چنین سیستمی نیز مانند سایر سیستمها تابعی از بهره وری برقراری ارتباط بین اجزاء آن خواهد بود. مقاله حاضر سعی دارد با توجه به اهمیت ارتباط های انسانی در حوزه مهندسی، الزامات شناختی، میلی و مهارتی مورد نیاز را مورد بررسی قرار داده و پیشنهادهایی برای ترمیم برنامه درسی در آموزش مهندسی ارائه نماید. آگاهی از مدل صحیح ارتباط های اجتماعی در فعالیت های مهندسی، تقویت انگیزه افزایش تعامل و همچنین فراگیری مهارتهای شفاهی و مکتوب انتقال مفاهیم فنی موارد مهمی هستند که به ترتیب در سه حوزه شناختی، میلی و مهارتی تربیت در دوره آموزش مهندسی مورد بحث قرار می گیرند. بدین منظور علاوه بر نگاهی تحلیلی به موضوع، برخی استانداردهای جهانی در آموزش مهندسی نیز مورد بررسی قرار می گیرد

آموزش مهندسی، برنامه درسی مغفول، تعامل اجتماعی، دانش، نگرش، مهارت