حسین معماریان - استاد دانشکده فنی دانشگاه تهران

دانش آموختگان علوم و مهندسی پیشینه کم و بیش مشترکی در ریاضیات، علوم و محاسبات دارند. با این تفاوت که دانش آموختگان علوم دانش خود را برای کشفیات جدید و افزایش دانش ما از طبیعت به کار می گیرند، در حالی که مهندسان از دانش خود برای طراحی محصولات، فرایندها و ساختارهایی سود می جویند که نیازهای جامعه را برآورده مینماید. تجربه نشان داده است که برخی از دانشجویان علاقمند به آموزشی هستند که هر دو این توانایی ها را تقویت نماید. این خواسته ای است که بخش های گسترده ای از صنعت و بازار کار متحول کنونی نیز به دنبال آن است. متاسفانه هیچ یک از برنامه های آموزش سنتی مهندسی این هدف را به درستی تامین نمی کنند. یکی از قدم های موثری که در این زمینه برداشته شده عرضه برنامۀ بین رشته ای کارشناسی علوم مهندسی است، که ارتباط نزدیک حوزه های مختلفی از علوم مانند فیزیک, ریاضیات و مهندسی را برقرار می کند. امروزه، بسیاری از دانشگاه های بزرگ دنیا دوره کارشناسی علوم مهندسی را عرضه می کنند. به نظر می رسد که علوم مهندسی، در آینده ای نه چندان دور، به هسته مرکزی آموزش مهندسی تبدیل شود. در این مقاله، به دنبال بررسی ضرورت ایجاد یک برنامه جدید بین رشته ای در آموزش مهندسی، وضعیت آموزش این رشته در تعدادی از دانشگاه های تراز اول جهان، مورد بررسی قرارمی گیرد. به دنبال آن، ساختار و محتوی برنامۀ آموزش کارشناسی علوم مهندسی، که از سال 1387 ، برای اولین بار در کشور، در دانشکده فنی دانشگاه تهران راه اندازی شده، عرضه گردیده و اهداف برنامه و دستاوردهایی که از دانش آموختگان آن انتظار می رود، عرضه می شود

علوم مهندسی، دوره کارشناسی، آموزش مهندسی، ایران