عرفان خصم افکن نظام - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلامشهر
فرشته نویدی مجد - عضو هیات علمی، گروه آمزوشی معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلامشهر
بابک فدوی انبایی - عضو هیات علمی، گروه آمزوشی معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلامشهر

پایداری یک مفهوم است که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کاربرده می شود، روشی که با نیازهای حفاظتی معاصر از طریق یک رفتار تکرار پذیر و بادوام مواجه می شود. در واقع پایداری باید در رابطه با فرآیند دیده شود به عنوان قدرتی که آنچه را که قابلیت پایدار شدن دارد پایدار می کند. تمدن انسانی امروز به ساختمان ها برای ادامه زندگی و سکونت نیازمند است و سیاره ما نمی تواند سطح کنونی مصرف منابع را پشتیبانی کند؛ واضح است که برخی مسایل تغییر می یابند و معماران به عنوان طراحان ساختمان، نقشی اساسی در ایجاد این تغییرات دارند. امروزه به معماری پایدار، از طریق استنتاج کردن معماری به عنوان محصول پایداری، نگاه می شود در حالیکه با معکوس کردن این رابطه، یعنی پایداری از معماری استنتاج شود، تغییر مهمی رخ خواهد داد. تغییری که به معنی خراب کردن و دوباره ساختن معماری واندیشه معماران می باشد. در این مقاله واژه شناسی، پیشینه شکل گیری و مفهوم پایداری از دیدگاه جامعه مدرن و سنتی در دوران معاصر بررسی و به رابطه ی محیط، انرژی و زیست بوم حاصل از پایداری پرداخته می شود. این پژوهش به جست و جوی عوامل به وجود آورنده ی پایداری محیط انسان ساخت و تاثیر آن بر روی انسان پرداخته و آنچه حاصل شده، در طراحی مجموعه تفریحی- اقامتی عباس آباد به عنوان مورد پژوهی کاربست یافته است و عوامل تاثیرگذار در شکل گیری مفهوم پایداری در این مجموعه آزمون شده اند.

پایداری، محیط، انسان، پایداری انرژی، انرژی تجدید پذیر، زیست بوم