پگاه جامی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، پردیس بین المللی، دانشگاه فردوسی مشهد
اکرم حسینی - استادیار دانشکده معماری، شهرسازی و هنر اسلامی، دانشگاه فردوسی مشهد

زندگی امروزی انسان ها در مقایسه با گذشته تفاوت های زیادی کرده و شرایط متفاوت، خواسته های متفاوتی را نیز به دنبال داشته است. محیط های کاری به طور دایم در حال توسعه یا ادغام هستند. با چنین تغییرات سریع، تطبیق پذیری بر اساس تغییرات، یک نیاز حیاتی برای فضای کاری می باشد. از این رو در سال های اخیر با توجه به وسعت تغییرات در سازمان ها، سازگار نمودن محیط کار با تمامی جوانب نیازهای کاربران در کانون توجه قرار گرفته است، چرا که محیط فیزیکی به سبب ساختار خود می تواند تعاملات و در پی آن فرآیند انجام فعالیت ها را تقویت و یا تضعیف نماید. با توجه به این تغییرات ساختاری، در محیط های کاری ساختمان باید انعطاف پذیر بوده و هم از لحاظ داخل و هم خارج بنا قابلیت توسعه و ادغام را داشته باشد (پویایی) تا بتوانند به طیف وسیع نیازهای کاربران و فعالیت ها در عصر حاضر پاسخ گویند. این قابلیت ارزش آینده ی ساختمان را افزایش می دهد. در این راستا در پزوهش حاضر به منظور پاسخگویی به تحولاتگسترده، ضرورت بهره گیری از عامل انعطاف پذیری در محیط های کار مورد تاکید قرار گرفته و در این رابطه برخی از راهکارهای انعطاف پذیر نمودن یک محیط درجهت ارتقاء کیفی آن ارایه می گردد. در واقع این پژوهش در پی پاسخگویی به این سوال است که چه راهکارهایی برای تحقق کارایی و انعطاف در محیط های کاری وجود دارد و ضرورت پاسخ به این پرسش در این است که نهایتا عفاوه بر بهره وری اقتصادی و صرفه جویی در وقت و هزینه کارفرما و کارمندان یک شرکت بتواند محیط کار را به حداکثر قابلیت استفاده از فضا و کارایی نیز برساند.

فضای کار، کیفیت عملکردی، انعطاف پذیری، کاربری خنثی، فضای پویا