محمدتقی نظرپور - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه شهید بهشتی
معصومه فضل الهی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه پردیسان فریدونکار

تاکنون اکثر بیمارستان های کودکان در کشور ایران، بدون توجه به روحیات کاربران اصلی آنها و تنها با محوریت درمانیطراحی شده اند. این امر باعث می شود که کودکان، همواره هنگام مراجعه و بستری شدن برای انجام اعمال درمانی در اینمحیطها دچار نوعی ترس و اضطراب شوند، که خود این نکته باعث کاهش تاثیر درمان بر روی آنها می شود. به طور کلیرفتار انسان تابع ویژگى های محیطى مى باشد. از این رو طراحى مناسب محیط ها به ویژه محیط های درمانى که بر حالاتروحی و روانى انسانها به خصوص کودکان تاثیر مى گذارد، بسیار مورد توجه است. در بین فضاهای معماری، طراحی هیچفضایی مانند مراکز درمانی از اهمیت بالایی برخوردار نمی باشد. امروزه در طراحی بیمارستان، عملکردگرایی بخشعمدهای از تفکر طراحی را به خود اختصاص می دهد، به نحوی که توجه به کیفیات محیطی و تاثیرات چشمگیر آن برروند درمان بیماران و کاهش اضطراب در آنها نقش کمتری را ایفا می کند. هدف از انجام این پژوهش، تغییر دیدگاهطراحان در طراحی و بررسی و ارایهی راهکارهایی در رابطه با طراحی فضای باز و همچنین عواملی که موجب بهبودکیفیت محیط، و تاثیر بصری آن در هویت شهری در مراکز درمانی را دارد، می باشد تا بتواند در ارتقاء کیفیت محیطیبیمارستان موثر واقع بوده و در نتیجه باعث تسریع در روند بهبود بیماران و کاهش اضطراب در آنها شود. این پژوهش براساس مطالعات انجام شده به صورت کتابخانه ای و توصیفی تهیه گردیده است. نتایج به دست آمده، حاکی از آن است آنچهکه باید در طراحی محیط های درمانی مورد توجه قرار گیرد، این است که یک بیمارستان کودکان قادر باشد با ایجادشرایط مطلوب از کودکان بیماری که در شرایط روحی نامناسب همراه با ترس و اضطراب قرار دارند، حمایت نماید. تاثیرفضای سبز و به کارگیری مناسب رنگ و نور و فرم های مناسب در محیط خارجی و داخلی، در هماهنگی با فضاهای دیگرمعماری برای بیمارستان کودکان نقش اساسی در ایجاد محیطی مطلوبتر ایفا کرده و در کاهش اضطراب و ایجاد آرامشروانی کودکان نقش بسزایی دارد.

بیمارستان کودکان، عوامل محیطی، هویت معماری، بهبودکیفیت محیط