میترا غفوریان - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران
سپیده آقایی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه پیام نور تهران

در قرن 21، هر چند بسیاری از ساختمان ها از لحاظ فنی در شرایط خوبی هستند، اما با استاندارد امروزه زندگی مطابقت ندارند. کاربران نیز توقعات بیشتری را نسبت به امکانات مسکن جستجو می کنند، آنها خواستار متراژ بیشتری از فضای زندگی هستند. تغییرات جمعیتی، اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی باعث می شود که مسکن دیگر پاسخگوی نیازهای آنان نباشد. با این حال تصمیم گیری برای تخریب ساختمان ها برای دلایلی بجز فقدان کیفیت فنی، از نظر اقتصادی، بی فایده است. محتمل است که در سال های آینده، خانه های جدید با طول عمر عملکردی محدودتری ساخته می شوند و تطبیق پذیری مسکن نسبت به دامنه وسیع تغییرات راه حل مفیدی به نظر می رسد. برخی از ساختمان های مسکونی ظرفیت لازم برای نیازهای در حال تغییر را دارند. بسیاری از معماران موضوع ساختمان های مسکونی پایدارتر را در اولویت برنامه ریزی طراحی قرار داده اند. تا بتوانند با استفاده از راه حل های خاص، انطباق پذیری در طراحی را مبنای آن قرار دهند. بدین ترتیب بهره برداری بهینه و کارآمد از فضاهای مسکونی در طول زمان و با تغییر نیازهای کاربران ممکن خواهد شد و با تکیه بر این پتانسیل می توان به پایداری ساختمان به ویژه به لحاظ اجتماعی دست یافت. هدف از این تحقیق شناخت ویژگی هایی از معماری که می تواند منجر به طراحی انطباق پذیر و در نتیجه طراحی پایدار آن از لحاظ اجتماعی شود، مورد نظر می باشد تا بواسطه نتایج بدست آمده بتوان کیفیت طراحی را ارتقاء بخشید. مفهوم پایداری اجتماعی در درون واحدهای مسکونی ایجاد فضایی است که اعضای خانواده را به ماندن در محیط ترغیب کند و در این ضمن ارتقاء کیفیت محیط زندگی می بایست، موجبات افزایش بهره وری و کاهش فشارهای روانی شده تا سلامت و آسایش افراد تامین گردد و از جمله راهکارهایی هک به این منظور مورد استفاده قرار می گیرد انطباق پذیری است.

مسکن انطباق پذیر، طراحی پایدار، مشارکت کاربر، پایداری اجتماعی