فهیمه زارع زاده - استادیار گروه هنر اسلامی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

نمایشگاه های جهانی اکسپو که یکی از پویاترین و بحث برانگیزترین عرصه های مناسبتی در سیاست کلان فرهنگی مللجهان است؛ نخستین بار در سال 1851 از سوی دولت بریتانیا برپا شد. برپایی چنین اکسپویی اگرچه با نمایش تولیداتصنعتی- تجاری دولت های مشارکت کننده همراه بود. لیکن طی یک سده بعد، در وداع با ایدیولوژی های مربوط به صنعت،مبشر وضعیت جدید و منادی دگرگونی های شگرف دورانساز در آغاز دهه 1950 گردید، به عرصه مهمی از همکاری هایبین المللی درباره موضوعات چالش برانگیز زیست محیطی تبدیل شد و به نوآوری ارتباطات و ارتقای یک تعامل جهانی درجهت حفاظت از محیط زیست اختصاص یافت تا اشارهای به تشدید آگاهی جهان در مورد رشد و توسعه ای مطلوب برایادامه حیات آیندگان داشته باشد. لذا دولتها سعی نمودند تا در تصوری غیر سیاسی و مبتنی بر طراحی پاویون ها جایگاهخود را در ارایه راه حلی برای مشکلات زیست انسانی و کاهش یا حذف الگوهای ناپایدار تولید نشان دهند. بر این اساس،پژوهش حاضر که توصیفی- تحلیلی می باشد و با استناد به منابع معتبر کتابخانه ای، تصویری و الکترونیکی تهیه شده،برآنست تا نشان دهد که جمهوری اسلامی ایران به اقتضای چالش با مفاهیم زیستی و به ضرورت جستجوی فرایندی برایآشکار ساختن ابژه های توسعه پایدار، ساختار پاویون هایش را از منظر فناوری ساخت به چه نحوی طرحریزی نموده است.نتایج بدست آمده حاکی است: به دلیل آنکه دولت ایران صرفا به کاربرد تقلیدی مجموعه ای آشکار از نشانه های بصریفناورانه در تجلیات کالبدی معماری تاریخی خویش بسنده کرده است. لذا ساختار کلی پاویون هایش نتوانسته دارای بازتولیدمعنایی بسیار مهم و بنیادی در عرصه های اقتصادی، زیست محیطی، فرهنگی- اجتماعی و کیفی فناوری باشد، به مثابهبخشی از زبان، سنت و دستاوردهای گذشته ملی اش از توسعه پایدار بازنمایانده شود و بر دریافت های مخاطبان خویش درجهت پاسخ به چالش های حیاتی شان تاثیر بگذارد.

پاویون، توسعه پایدار، فناوری، ساختار معمارانه، جمهوری اسلامی ایران، نمایشگاه جهانی اکسپو