کاوه بذرافکن - استادیار و عضو هیات علمی گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی
لیلا ارام - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی

افزایش پیچیدگی ساختمان ها و برنامه هایشان دلیل اصلی برای ظهور برنامه نویسی به عنوان یک رشته مجزاست. جدداییبرنامه نویسی و طراحی به وسیله ی عملکردگرایی سرعت گرفت و در سال 1966 به اوج خود رسید و در بسیاری از پروژه-ها، مرحله ی برنامه نویسی از پروژه ممکن است به وسیله ی موسسه جداگانه ای به جای افرادی که در نهایت ساختمان راطراحی می کنند، کامل شود. جدایی برنامه نویسی و طراحی در فرآیند طراحی عامل اصلی در تبدیل ضعف روابط وفعالیت های کاربران شد، در این پژوهش به بررسی این تحول از طریق مشخص کردن وزن بین برنامه نویسی و طراحی درمدل های فرآیند طراحی و الگوهای برنامه نویسی می پردازیم. از آن جا که مباحث نظری در این مقاله در مرحله ی تدوینفرضیه ها و نیز بخشی از آزمون فرضیه ها بر مبنای پژوهش ها و تحقیقات منشر شده می باشد شیوه ی کتابخانه ای برایپژوهش انتخاب شده است. مقایسه ی پنداره ها به ترتیب تاریخی حاکی از آن است که مدل های فرآیند طراحی به سمتیک پارچه سازی برنامه نویسی و طراحی پیش می رود.

طراحی پژوهی، مدل های فرآیند طراحی، طراحی، برنامه نویسی