لیلا وثوقی - استادیار گروه مدیریت جهانگردی، دانشکده گردشگری، دانشگاه سمنان، ایران
مجید سارانی - دانشجوی کارشناسی ارشدمدیریت جهانگردی، دانشکده گردشگری، دانشگاه سمنان، ایران

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسایل محیط زیست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی می باشد. یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار درحوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده می شود. گردشگری خود به عنوان صنعتی نوپا می باشد که در جهت پرکردن اوقات فراغت مردم گام برمی دارد و دارای اهداف فراوانی هست و نیز می تواند در راستای ارضا و تحقق بسیاری ازنیازهای توسعه پایدار حرکت نماید. مقاله حاضر باهدف بررسی نقش معماری پایدار در جهت توسعه گردشگری شهریانجام شده است. روش بررسی در این مقاله توصیفی- تحلیلی است که با توجه پیشینه نظری و تجربی پژوهش با استفاده از روش مطالعات کتابخانه ای اقدام به طراحی مدل مفهومی درزمینه موضوع پژوهش انجام شده است. یافته ها حاکی از آناست که معماری پایدار را می توان سبکی از معماری دانست که بنا به ویژگی ها و شرایط محیطی و مکانی در همه یمناطق میتواند مورداستفاده قرارگیرد؛ یعنی درحالیکه کمترین صدمات را به محیط زیست وارد می کند، می تواند موجبتوسعه گردشگری شهری و بعد زیباشناختی در مقصد نیز گردد.

گردشگری، گردشگری شهری، معماری پایدار، معماری