مهدی علیان - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی ، تهران
حسن اسماعیل زاده - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه شهید بهشتی ، تهران

حق تامین مسکن مناسب برای آحاد جامعه، به تدریج از ابتدای قرن بیستم در کشورهای صنعتی به عنوان یکی از حقوق شهروندی به رسمیت شناخته شد و به یکی از وظایف دولتهای آنها تبدیل گشت. همانگونه که در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز یکی از وظایف دولت، تامین مسکن مناسب برای ملت ایرانتعیین شده است. در همین راستا پژوهش حاضر بر آن است تا روش توصیفی - تحلیلی به واکاوی سیاست- های پس از انقلاب در حوزه مسکن بپردازد. نتایج پژوهش نشان میدهد که بخش مسکن در طی سه دهه گذشته دو رویکرد اساسی را دنبال کرده است. رویکرد نخست سیاست زمین حمایتی بوده که به صورت انفرادی و تعاونی، با قیمت منطقهای به دهه بعد از انقلاب تا پایان برنامه دوم مربوط میشود و رویکرد دوم که سیاست مسکن حمایتی است و در دوره برنامه سوم شکل گرفت. در مجموع نتایج حاکی از آن است که الگو ها و سیاستهای اتخاذ شده با دو رویکرد یزم ن و مسکن حما تی ی در دوره پس از انقلاب دستاوردهایزیادی داشته است؛ اما با مشکلاتی در زمینه محتوایی و پشتوانه فکری و هم در زمینه اجرایی همراه بوده است.

برنامهریزی مسکن، سیاستگذاری مسکن، برنامههای پس از انقلاب