زهرا عابدی - استادیارو مدیر گروه اقتصادمحیط زیست،دانشکده محیط زیست و انرژی،عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات،تهران، ایران،
پریسا سلطانی خمسه - دانشجوی دکترای تخصصی اقتصاد محیط زیست،دانشکده محیط زیست و انرژی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات،،ایران،تهران

دستیابی به توسعه اقتصادی،اجتماعی و زیست محیطی در هر جامعه ای متکی بر بکارگیری اصول برنامه ریزی و مدیریت بحران است. درحال حاضر هیچ جامعه ای نمی تواند ادعای مصونیت از بحران ها و خطرات را داشته باشد و هرچه جمعیت جهان به موازات تراکم جمعیت افزایش یابد، اهمیت و حساسیت مدیریت بحران و برنامه ریزی برای آن در سطح شهرها بیشتر آشکار می گردد. افزایش جمعیت ساکن در شهرها و به دنبال آن رشد ردپای اکولوژیک1ساخت و سازهای بی رویه از یک سو و تولید پسماندهای ساختمانی از سوی دیگر سبب افزایش آسیب پذیری جوامع شهری و کاهش توانایی 2 ظرفیت زیست محیطی جهت بازیافت و بازتولید منابع طبیعی خواهد شد. سیستم مدیریتی HSEیک ابزار مدیریتی برای کنترل و بهبود عملکرد بهداشت، ایمنی و محیط زیست است که در همه برنامه های توسعه و پروژه های صنعتی یا تشکیلات سازمانی کاربرد دارد. براین اساس، این مقاله ضمن اهمیت بکارگیری سیستم مدیریتی HSE درکنترل میزان تولید پسماندها، به تخمین ردپای اکولوژیک پسماندهای ساختمانی طی سال های اخیر پرداخته است و با بررسی ارتباط سیستم HSE با ابزار ردپای اکولوژیک در بخش ساخت و ساز، بقای امنیت اکوسیستم در توانایی جذب و بازیافت پسماندها را در گرو بکارگیری تکنیک های بهره وری سبز می داند. هم چنین این مقاله بکارگیری شاخص ردپای اکولوژیک و تکنیک های بهره وری سبز را در جهت عملیاتی کردن سیستم مدیریتی HSE از گام های اصلی تحقق پایداری محیط زیست و توسعه پایدار تلقی می کند.

سیستم HSE ،ردپای اکولوژیک، پسماندهای ساختمانی، شکاف اکولوژیک، توسعه پایدار