فرناز سادات نقی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ، دانشگاه شمال آمل ، مازندران ، ایران
علی دشتی شفیعی - هیات علمی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه شمال آمل ، مازندران ، ایران

رشد فزاینده شهرها و تعدد ساختمان های بلندمرتبه به منظور برآوردن نیاز روز افزون به مسکن، پدیده ای نوظهور و تازه نیست. از آنجایی که فضای اندکی برای باغات و فضای سبز باقی مانده است، در اغلب محیط های شهری و ساختمان های بلند مرتبه تعادل مناسبی بین فضای ساخته شده و فضای سبز وجود ندارد. در شهر های امروزی تراکم ساختمان ها وگسترش آنها در ارتفاع باعث شده انسان نتواند به آسایش وآرامش در زندگی خود دست پیدا کند و خود را از طبیعت جدا و محروم ببیند. از این رو طراحان و معماران شهری با رویکرد به معماری سبز یا طبیعت گرا سعی در ایجاد آسایش و آرامش افراد و برگرداندن هویت های اجتماعی، فرهنگی وجغرافیایی محیط به شهر های مدرن دارند. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی تحلیلی، سعی در دستیابی به ارایه راهکارهایی در جهت افزایش بهبود کیفیت فضای معماری و افزایش میزان حس تعلق افراد به محیط از طریق معماری داخلی سبز دارد. معماری سبز زیر شاخه معماری پایدار است که امروزه مورد توجه خاصی قرار گرفته، بهره گیری از آن در فضاهای داخلی، راهی ساده اما مهم جهت کسب آرامش و تلطیف روح و روان انسان است، و توسعه فراوان آن در مجتمع های زیستی جمعی می تواند در کاهش بروز خشونت، افسردگی، خودکشی و... مفید باشد. از جمله برخی پیشنهادات ارایه شده می توان به ترکیب فضای داخلی با عناصر طبیعی و تلفیق فضای درون با بیرون محیط و به بیان دیگر به بهره گیری از معماری سبز اشاره کرد که تا حد زیادی در کیفیت فضاهای داخلی تاثیرگذار بوده و علاوه بر داشتن نقش اقلیمی و تلطیف محیط، حس تعلق افراد را نیز به فضای داخلی افزایش می دهد

فضای سبز، معماری داخلی، کیفیت فضایی، ساختمان بلند، معماری پایدار