یحیی طالبیان - استاد دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمدرضا صرفی - دانشیار دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمدصادق بصیری - استادیار دانشگاه شهید باهنر کرمان
اسدالله جعفری - دانشجوی دوره دکتری

در تحلیل و طبقه بندی ساختاری انجام شده بر شاهنامه فردوسی، تضاد، دوبنی یا جدال نیک و بد را درونمایه اصلی شاهنامه می یابیم که همچون یک روح بر اجزای این اثر سترگ سایه افکنده است. بسامد داستانهایی که در شاهنامه به طور مستقیم جدال عملی خیر و شر را دربر می گیرند، دست کم دو برابر داستانهایی است که به درونمایه دیگر مربوط است. از یک سوگستردگی و قدمت بنیادهای اساطیری تضاد دوبنی یا جدال نیک و بد در فرهنگ و تمدن جهانی از این اسطوره، کهن الگویی فراگیر ساخته است و از سوی دیگر، ساختارگرایان با تاثیر مستقیم یا غیر مستقیم از این اسطوره برای روایت و داستان تعریفی ارایه داده اند که آگاهانه یا ناآگاهانه ریشه در ساخت روایی این اسطوره دارد. بر این اساس جدال خیر و شر (درونمایه عمده در شاهنامه) می تواند به عنوان ژرف ساخت الگوی روایت در ناخودآگاه جمعی ذهن بشر، کهن الگوی روایت به شمار آید

شاهنامه، ساختارگرایی، اسطوره، پی رفت، جدال خیر و شر، کهن الگو