حسین بالامیرزایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
فریبا البرزی - استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

پدیدارشناسی نه به عنوان یک مکتب هنری که در عصر حاضر وارد حوزه هنری شده است، بلکه به عنوان یک فلسفه، ازاوایل قرن بیستم به طور جدی توسط فیلسوفان آن دوره، از جمله: هوسرل، هایدگر و دیگر پیشگامان این مکتب مطرحگردید و پس از آن در حوزه هنر به خصوص معماری توسط نظریه پردازانی چون: شولتز، پالاسما، هال و پرزگومز و دیگرنظریه پردازان این عرصه بسط و گسترش پیدا کرد. مکتب پدیدارشناسی به خاطر گستردگی در مباحث و پرداختن به حسانسانی از جمله حواس پنجگانه و در نظر داشتن تجربه های حسی انسان میتواند در ایجاد حس مکان، در بررسی فضاهایمعماری کاربرد داشته باشد. با توجه به این مطلب که پدیدارشناسی می تواند نقش بررسی فضایی از جنبه های مختلفحسی از نظر انسان داشته باشد، در نتیجه این مکتب مولفه هایی را در مورد حس مکان که دارای قابلیت بیشتری را درتاثیر پذیری فضاهای انسان ساخت می باشد که می توان این مولفه ها مورد توجه قرار داد. هدف از تدوین این مقاله بررسیسیر تحول جنبش فلسفی پدیدارشناسی بر پایه تفکرات بزرگان این جنبش و تاثیرپذیری آن بر فضاهای انسان ساخت کهدر سه دهه اخیر بصورت بسیار جدی و پررنگ مورد بحث و گفتگو قرار گرفته است که در این راستا پرسش اصلی چنین بهنظر میرسد که برای رسیدن به حس تجربه مکان (انسان-ساخت) آیا فرد باید با اصول اولیه شناخت شناسی و فلسفهشناخت آشنا باشد یا خیر، که برای دریافت این مسیله پژوهشی با روش تحقیق کیفی با رویکرد توصیفی و روش گردآوریاطلاعات به شیوه بررسی متون انجام می گردد.

پدیدارشناسی، حس مکان، فضای معماری، حس تعلق